Δήλωση Καλλιτέχνη
Ο ήλιος κοντεύει να ανατείλει. Τι όμορφο το πρωινό ξύπνημα! Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα, παίρνω βαθιές ανάσες για να «κεντήσω» χρώματα. Η μέρα μου αρχίζει αφού πρώτα φροντίσω τον εαυτό μου, του πω δυο γλυκά λόγια, μια καλή κουβέντα — βρε αδερφέ!
Μετά, καθαρίζω σχολαστικά το υπέροχο βραχόσπιτό μου και βγαίνω στην αυλίτσα. Τινάζω τις κουρελούδες, φτιαγμένες από παλιά κομμάτια ρούχων — ξεθωριασμένα όνειρα που αρνούνται πεισματικά να τελειώσουν, αλλάζουν μορφή και ζουν ξανά. Στρώνω το παλιό κρεβάτι με τα λευκά κεντητά σεντόνια που φέρουν το μονόγραμμά μου, τα «προικιά» μου, όπως τα λέμε στο νησί. Τακτοποιώ με προσοχή τα λευκά πλεκτά σε όλα τα ράφια και τα παλιά έπιπλα.
Ο ήλιος έχει ξεπροβάλει για τα καλά. Βγαίνω να ποτίσω τα λουλούδια στον κρεμαστό μου κήπο. Τα ζωγραφισμένα βράχια που αγκαλιάζουν το σπίτι έχουν πάνω τους φυτεμένα δεκάδες πολύχρωμα άνθη, που περιμένουν το γάργαρο νερό της πηγής. Όταν τελειώσω, ετοιμάζω το καφεδάκι μου ψημένο στη χόβολη, κάθομαι στο πέτρινο τραπεζάκι και απολαμβάνω την πρωινή δροσιά.
Έπειτα ετοιμάζομαι για την καθιερωμένη βόλτα στους γύρω λόφους. Στο δάσος με περιμένουν τα πουλιά που κελαηδούν ασταμάτητα, οι πεταλούδες που φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Τα σαλιγκάρια, οι σαύρες, οι χελώνες και τα κουνελάκια — όλοι μια παρέα! Το πρασινοκίτρινο στις άκρες του πέτρινου μονοπατιού δένει υπέροχα με το γκρι, το καφέ και το μπεζ των βράχων. Πάνω τους φυτρώνουν άγριες ορχιδέες, κυκλάμινα, υάκινθοι, μαργαρίτες, πολύχρωμα γαρυφαλλάκια.
Μαζεύω κλαδιά, ρίζες, φύλλα και πανέμορφες πέτρες που θυμίζουν γλυπτά. Οι χαλαζίες, σε διάφορες αποχρώσεις, λάμπουν σαν διαμάντια. Σε μικρές σακούλες μαζεύω σκόνες από την καρδιά των δέντρων — κόκκινο, κίτρινο, καφέ, ώχρα, άσπρο από χώμα. Μαζεύω επίσης μαλακές πέτρες που θα λιώσω στο γουδί, δημιουργώντας μια μοναδική φυσική παλέτα.
Γυρίζω στο βραχόσπιτο κατάκοπη αλλά γεμάτη χαρά. Πίνω δροσερό νερό με γλυκό του κουταλιού που έφτιαξα με τα χέρια μου — αγαπώ το άρωμα των άγριων τριαντάφυλλων, το συκαλάκι και το φιστίκι που μαζεύω από το χωράφι μου.
Μετά, πλένω τις πέτρες πολύ σχολαστικά και αρχίζω να τις παρατηρώ από όλες τις πλευρές, να δω από ποια πλευρά θα τις ζωγραφίσω καλύτερα. Τις κοιτώ, τους μιλώ, σαν να θέλουν να μου διηγηθούν την ιστορία τους. Κάθε μία διαφορετική. Αυτό με γοητεύει — τις περιεργάζομαι, τις αποκρυπτογραφώ σιγά-σιγά, ψάχνοντας βαθιά μέσα τους.
Άλλες μέρες δουλεύω στον καμβά μου. Βάζω χρώμα σχεδόν σαν λάσπη, χτίζω στρώσεις με τα δικά μου φυσικά χρώματα, από σκόνες δέντρων, φύλλα, χώμα, χαλαζίες. Αναμειγνύω με λάδι μαστίχας Χίου. Τα εφαρμόζω με το χέρι, τη σπάτουλα, ξυλάκια, οδοντόβουρτσες, καλάμια, ακόμα και φλοιό πεύκου.
Πειραματίζομαι, αφαιρώ ή προσθέτω. Ρίχνω διάφανα στρώματα από θρυμματισμένο χαλαζία και υγρό γυαλί. Πιστεύω πως τα έργα μου προσφέρουν στον θεατή δυνατά συναισθήματα από μακριά, ενώ από κοντά αποκαλύπτονται λεπτομέρειες και υφές.
Χρησιμοποιώ ολόκληρο τον εαυτό μου — σώμα, πνεύμα και ψυχή. Συνδυάζω το δυνατό και το απαλό, το λείο και το ανάγλυφο, το τραχύ και το βελούδινο.
Από την αρχή της πανδημίας με έλκει όλο και περισσότερο η αφηρημένη ζωγραφική, με δόσεις φύσης και ανθρώπινες φιγούρες, αφηρημένες ή ελαφρώς συγκεκριμένες. Η ζωγραφική είναι για μένα μια εσωτερική κατάδυση, μια αποκάλυψη, μια βουτιά στον ονειρικό και πνευματικό μας κόσμο.
Για μένα, η ζωγραφική είναι τρόπος ζωής. Είναι η φλόγα που πρέπει να βγει στην επιφάνεια, να πάρει οξυγόνο, να δώσει ζωή στη ζωή της. Είναι μια παθιασμένη, χρωματική, ερωτική ολοκλήρωση.
